Interfejs API RESTful

Interfejs programowania aplikacji do transferu stanu reprezentacyjnego, powszechnie znany jako RESTful API, jest powszechnie uważany za złoty standard komunikacji między aplikacjami oprogramowania.

RESTful API opiera się na standardzie HTML, ustanowionym w 1991 roku, który wprowadził polecenie GET. Polecenie GET stanowi większość ruchu internetowego i występuje, gdy przeglądarka żąda strony internetowej lub zasobu z serwera. Zasadniczo jest to polecenie „czytaj”. Jednak polecenie GET nie było jedynym określonym w oryginalnym standardzie. Inne polecenia, takie jak POST, PUT, PATCH i DELETE, również były częścią tego oryginalnego protokołu. Trudno sobie wyobrazić, że ktoś konfiguruje serwer, aby użytkownik końcowy gdzieś w Internecie mógł wysłać żądanie DELETE, ale było to w oryginalnej specyfikacji.

Przewiń do przodu dekadę i zaczęliśmy widzieć pojawienie się Web 2.0 lub stron internetowych opartych na interfejsach API. Chociaż tak naprawdę nie zyskały popularności aż do 2010 roku, te pierwsze strony internetowe oparte na JavaScript oznaczały znaczącą zmianę w doświadczeniu internetowym. Witryny te renderowałyby stronę w przeglądarce użytkownika końcowego, a następnie wywoływały interfejs API serwera WWW w celu pobrania aktualnych danych dla określonej części strony. Ta innowacja oznaczała, że cała strona nie musiała być regenerowana i przesyłana za każdym razem, gdy użytkownik potrzebował zaktualizowanych danych.

Obecnie prawie wszystkie strony internetowe i aplikacje internetowe wykorzystują pewien rodzaj interfejsu API zarządzanego przez JavaScript w przeglądarce końcowej. To, co zaczęło się jako innowacyjne podejście do dodawania drobnych funkcjonalności do strony internetowej, przekształciło się w podstawową koncepcję projektowania architektonicznego, rozważaną od samego początku nowego projektu. W tym kontekście API stało się ważniejsze niż sam HTML.

Interfejs API RESTful wykorzystuje standard HTTP, tradycyjnie używany do wysyłania, edycji i pobierania stron internetowych, do obsługi innych typów danych, głównie obiektów JSON. Obiekty JSON, które są bardziej zwartą formą dokumentu XML (używanego we wczesnych interfejsach API), mogą przechowywać różne typy danych, takie jak ciągi, liczby, tablice, a nawet inne obiekty.

RESTful API, użyj poleceń HTTP: polecenie GET odczytuje dane, PUT i PATCH są używane do tworzenia i edycji danych, POST służy do przesyłania danych do serwera WWW dla określonych funkcji, a DELETE służy do usuwania danych.

W Nexoid cała nasza operacja opiera się na interfejsie API RESTful. Na przykład logowanie się i uzyskanie tokena sesji wiąże się z wysłaniem żądania POST, podczas gdy pobieranie rekordu wykorzystuje żądanie GET, z utworzeniem i aktualizacjami obsłużonymi za pomocą poleceń PUT i PATCH. Elastyczność zapewniana przez React.JS, technologię stojącą za naszym frontendem, w połączeniu z bazą danych Elasticsearch, oznacza, że Nexoid pozostaje agnostykiem struktury danych w rekordach. Daje to programistom ogromną kontrolę i elastyczność, umożliwiając im opracowywanie praktycznie każdego przepływu pracy biznesowej.

Nasz RESTful API jest tak wszechstronny, że używamy tego samego interfejsu API, który udostępniamy naszym użytkownikom końcowym. Dokumentację, w tym przykłady i przewodniki krok po kroku, można znaleźć pod adresem https://developer.nexoid.com/api.

Być może zastanawiasz się, co to oznacza dla osób niebędących programistami. Cóż, mamy dla ciebie ochronę. W przeciwieństwie do niektórych naszych konkurentów, którzy ukrywają tokeny bezpieczeństwa w nagłówku żądania, używamy prostej zmiennej „session_id” we wszystkich bezpiecznych żądaniach. Chociaż nie zagraża to bezpieczeństwu żądań, znacznie upraszcza tworzenie skryptów dla personelu operacyjnego IT. Łatwe języki skryptowe, takie jak PowerShell, CURL, a nawet VBScript, są w 100% kompatybilne z interfejsem API Nexoid, dając użytkownikom możliwość zrobienia prawie wszystkiego.